بند ارتودنسی دندانپزشکی :
بند ارتودنسی (Orthodontic Band)
بند ارتودنسی یکی از اجزای اصلی دستگاه‌های ثابت ارتودنسی است که به‌صورت حلقه‌ای فلزی از جنس استیل ضدزنگ دور دندان‌های خلفی (معمولاً مولرها و گاهی پرمولرها) قرار می‌گیرد. این بند به‌عنوان پایه‌ای برای اتصال براکت‌ها، تیوب‌ها و وسایل کمکی مثل آرچ‌وایر، هدگیر یا اپلاینس های فانکشنال عمل می‌کند.
ویژگی‌های ساختاری بند ارتودنسی
- جنس: Stainless Steel مقاوم در برابر خوردگی
- ضخامت: حدود 0.10 تا 0.15 میلی‌متر
- سطح خارجی صاف برای اتصال Tube، Hook یا Attachment
کاربردهای بالینی
- فراهم کردن اتصال محکم برای تیوب‌های مولر
- تحمل نیروهای سنگین ارتودنسی بدون جدا شدن از دندان
- استفاده در دستگاه‌های فانکشنال و هدگیر
- کمک به ثبات آرچ‌وایر و کنترل حرکتی مولرها
در درمان‌های ارتودنسی ثابت، اپن بایت یا دیستاله کردن مولرها
مراحل قرار دادن بند ارتودنسی
- انتخاب سایز مناسب
- آزمایش فیت: بند باید بتواند بدون اعمال فشار زیاددر حد فاصل ⅓ تا ⅔ تاج دندان قرار بگیرد.
- خشک کردن دندان و استفاده از سمان گلاس آینومر یا زینک پلی کربوکسیلات
- قرار دادن بند با ابزار Pusher یا Seater
- حذف سمان اضافی و بررسی اکلوژن
انواع بند ارتودنسی
| نوع | توضیح |
|---|---|
| بند مولر (Molar Band) | رایج‌ترین نوع، برای مولرهای فک بالا و پایین |
| بند پرمولر (Premolar Band) | در موارد خاص و برای دستگاه‌های کمکی |
| بند با تیوب (Buccal Tube Band) | دارای تیوب جوش‌خورده برای عبور آرچ‌وایر |
| بند با هوک (Hook Band) | برای اتصال الاستیک‌ها یا هدگیر |
| Preformed Band | آماده با سایزهای استاندارد برای دندان‌های مختلف |
مزایای استفاده از بند ارتودنسی
مقاومت بالا در برابر نیروهای کششی و فشاری
جدا نشدن در طول درمان (برخلاف باند مستقیم)
قابلیت نصب اجزای اضافی مانند هوک یا تیوب
مناسب برای درمان‌های طولانی‌مدت
معایب و محدودیت‌ها
نیاز به تراش اندک مینای سرویکال برای تطابق بهتر
احتمال گیر غذایی و تجمع پلاک در لبه بند
دشواری در رعایت بهداشت
زمان‌بر بودن قراردهی نسبت به براکت مستقیم
مشاهده بیشتر
مشاهده کمتر